Kayboldum

Zaman geçtikçe zihnimin içinde ki tüm anılar birbirine karışmaya başlıyordu. Sürekli olarak daha önce hiç hatırlamak istemediğim, en derine gömdüğüm geçmişin hortlakları çıkıyordu karşıma. Onları savuşturmayı başarırsam bu seferde mutlu olduğunu sandığım anılar birbirine karışmaya ve sürekli geçmişin izlerin de beni takip ediyordu. Bu dört duvar içinde, bu cehennem de her şey zihnimin içinde olup bitiyordu. Ve ben öylece eriyip gidiyordum. Mutlu muydum yoksa canım mı yanıyordu? Daha geçen hafta çok seviyordum... Şimdi ne olmuştu? İki gün önce neşeyle hatırladığım, vuslat çektiğim her şey şimdi sadece içi boş tencere misali anlamsız geliyordu. Anılara karşı olan şefkatimi, duygulara karşı olan tutkularımı kaybediyordum. İçimde ölen biri var! Yetişin. Hayır kimse yetişmiyordu ve içimdekiler ölmeye devam ediyordu. Her gün birini kaybediyordum içimden.. İlk olarak endişe ele geçirmişti. Onun hüküm sürdüğü günlerde neşemi kaybetmiştim. Ve mutlu anılarımı da ele geçirmişti paranoya, geriye dönüp sahiden bu böyle mi olmuştu? Orada bunu mu kast etmişti? diye düşündürtüyordu bana. Sonra bir hüzün, tanıdık bir dosttu aslında tüm bu beni nefretle dolduran duygular arasında. Hoşgeldin dedim, zihnimin duvarlarını kaplayan bir menteşe var. Başımı sıkıştırmak için yemin etmiş galiba. Hüzün yanında ne getirmişti böyle? Yüreğimde hissettiğim bir parça duygu vardı, onu da yitirip gidiyordum işte. Hüzünle oturmuş birbirimizin yüzlerine bakarken, inancımın toplanıp gittiğini gördüm. Ve kaybetmiştim, her gün kazanmak için mücadele verdiğim, neşeyle doldurmaya çalıştığım hayatımda kaybetmiştim. Hem aklımı, hem duygularımı. İçimde tuttuğum binlerce şey. Sustuklarım ve anlattığım zaman alacağım cevaplardan korktuğum şeyler. Bunca yıllık ömrümde her zaman susmuştum ve hep sustuğumu bildikleri için benim yanımda konuşurlardı. Çoğu zaman bunlar üzerinde düşünürdüm, eğer konuşursam aslında hakkımı savunabilirdim. Eğer konuşursam kendimi daha iyi hissederdim, eğer konuşursam onların bana yaptığı gibi bende onların kalbini kırabilirdim. Hayır yine susmuştum ve şimdi tüm anılar, tüm duygular zihnimin duvarlarında birbiriyle çarpışarak yok olmuşlardı.x