Duvarların İçinde

İlk önce ev küçük gelmeye başlamıştı. Her şey tam olarak böyle başlamıştı. Bu tavan neden alçaktı? Bu duvarlar neden geniş değildi? Acaba yerler yamuk muydu? Diyerek duvarlarla kavga ediyordum. Sonra ertesi gün oldu. Kapılar batmaya başlamıştı gözüme. Tam tamına 15 tane kapı vardı, bir eve göre çok fazla kapı demek değil miydi? Ah bu duvarlar, ah bu kapılar, ah bu pencere. Her biriyle tek tek kavga ediyordum işte. Delirmek tam olarak nasıl bir histi bilmiyordum çünkü daha önce delirmiş ya da deliliğin kenarından bile geçmiş biriyle konuşmamıştım. Ama galiba ben o sınıra çok yakındım. Bir keresinde arkadaşım, ''Güneş, dahilikle delilik arasında çok ince bir çizgi vardır, tüm büyük dahiler o ince çizgide yürürler'' demişti. O günden sonra ne zaman delirdiğimi düşünsem hep o ince çizgi de yürüdüğümü hayal eder ve yanlışlıkla biraz sınırı kaçırdığımı düşünürdüm. Evet kendimi bir dahi olarak hayal ediyordum ama hayır bir dahi değildim. Ben sadece delirmenin ince çizgisinde yürüyen öylesine biriydim. Sadece öylesine biri. Sokaktan geçen yüzlerce insan için kullandığımız sıradan bir kelime tamlaması. Oysa ki benim canımı çok yakardı çünkü bu Dünyadan silinip gittiğimiz zaman ne kalacaktı bizden geriye hep merak etmişimdir. Bir avuç kemik yığınından başka... İşte tam olarak her şey duvarlarla kavga etmeye başladığım, kapıların gözüme battığı zaman başlamıştı. Bu benim hikayemdi, yani öyle olmasını isterdim. Muhtemelen değildi ve hiç bir zaman olmayacaktı. Hayata dair büyük umutlarım ve hayallerim vardı. Ama zorluklar karşıma çıktığı zaman yorganın altına saklanır ve günlerce ağlardım. Kendini dahi gören birine göre biraz komik geliyor demi? Hayat ne yazık ki sosyal medyalarımız da gösterdiğimiz gibi mutlu ve huzurlu değildi. Ve herkesin savaşacak çok büyük gücü yoktu. Eğer tekil konuşmak gerekirse en azından benim yoktu. Hep bir hikayem olsun isterdim, romantik komedi filmlerinde olduğu gibi rastgele hayatımın aşkı bir yerden çıksın, büyük aksiyon filmlerinde olduğu gibi hadi diyip hayatımın yolculuğuna çıkayım ya da hollywood filmlerinde olduğu gibi bir anda keşfedilip yıldız olayım. Hayır bir hikayem yoktu, öylesine biriydim işte. Ne bir eksiktim bu hayatta ne de bir fazlaydım. Uyudum, uyandım ve yine bir gün bitirdim işte. Büyük hayallerim, büyük umutlarım vardı. Zihnimin duvarlarında zincire vurulmuştu hepsi. Ne zaman birine hayallerimden, hayatımdan bahsedecek olsam mutlaka orada bana ket vuracak birileri ortaya çıkardı. Sanki bu tarz insanlara ait bir topluluk vardı, eğer birileri hayallerinden bahsederse mutlaka ket vurun denmişti ve hayal kelimesini duyunca birden ortaya çıkıyorlardı işte. Peeeh... Uyudum, uyandım ve sıradan bir gün işte. Ne bir romantik komedi var ne de bir aksiyon. Bu benim hikayem değildi ve bu gidişle asla bana ait olmayacaktı zaten. Öylesine bir gün ve sıradan öylesine bir ömür işte.